Pałac Radziwiłłów w Grojcu zawdzięcza swój obecny wygląd przebudowie dokonanej pod koniec XVIII w. przez właściciela dóbr grojeckich hrabiego Ignacego Bobrowskiego. Na miejscu dawnego dworu obronnego Porębskich wzniósł on wielkopańską, dwukondygnacyjną rezydencję. Ostatnimi właścicielami pałacu byli Radziwiłłowie. W okresie międzywojennym u księcia Władysława często bywał polski malarz akwarelista Julian Fałat.
Według ustnych przekazów w kaplicy dawnego dworu obronnego został pochowany Baltazar (Balcer) II Porębski – kalwin, jeden z przywódców Rokoszu Zebrzydowskiego, poseł na sejm, wojski krakowski. W latach 1960 – 84 w pałacu mieścił się Państwowy Dom Pomocy Społecznej. Na początku XXI w. obiekt został poddany częściwej rewaloryzacji.
Miejscowość Grojec położona jest na północnozachodnim stoku Wysoczyzny Osieckiej i w dolinie rzeki Soły. Nazwa jej nawiązuje do staropolskiego określenia miejsca wydzielonego i bezpiecznego (Groyez – 1285 r., Grodecz – 1364 r.)
Historia stałego zasiedlenia tego terenu sięga okresu młodszej epoki kamiennej kultury lendzielskiej (4 tys. – 3 tys. lat p.n.e.), gdy na stokach Góry Grojeckiej istniało obwarowane grodzisko (prace archeologiczne prowadzone od lat 60-tych XX w.). Ciągłość zasiedlenia datuje się na okres kultury łużyckiej i wczesnego średniowiecza. Pierwsza pisemna wzmianka o Grojcu, występuje wówczas jako Grozey, pochodzi z 1285 r. Wieś stanowiła własność książąt oświęcimskich, później stała się siedzibą rodu rycerskiego Zema herbu Tępa Podkowa. W latach 1514 – 1682 dobra grojeckie były w posiadaniu rodu Porębskich herbu Kornicz, a następnie Nielepców herbu Prus. W 1722 r. majątek w Grojcu zakupił podkomorzy krakowski Antoni Felicjan Szembek. W 1779 r. majątek odsprzedano. Ignacemu Bobrowskiemu herbu Jastrzębiec, właścicielowi pobliskiej Poręby Wielkiej.
